Kategoria: poezya

jestem przejęta
że zjadam zwierzęta
choć zwykle dziewczęta
tak grzeczne są

ogryzam im nogi
i skrzydła i rogi
zawijam w pierogi
i tamtą i tą

nie umiem inaczej
prędzej umrę raczej
coś w głowie mi kracze
nic to!

nie obchodzą mnie trupy
i warzywne zupy
jestem częścią grupy
to nie jest zło!

a kiedyś się obudzę
w jamie ustnej cudzej
jako shoarma
cóż taka moja karma

---

Raz po raz
odwiedzasz Vegas
a im głębiej w Las
tym trudniej mówić pass

Nieważne w co grasz
jak bardzo świadomie
to wciąga że aż
popadasz w insomnie

Lepiej stać na skraju
i trzymać kontrolę
czy rzucać się z haju
i krzyczeć pier**lę?

uleciał sen
hen
leżę z otwartym okiem
trzecim z kolei
bokiem
widzę ciemność
w beznadziei

podobno taka kolej rzeczy
bezsen i sens
sobie nie przeczy
i choć się czuję
jak złamany pens
nie próbuję
czy to się leczy?

siałem ziarno
na ziemi było aż czarno
jedni się śmiali i je deptali
inni chcieli
pozostali milczeli

gdy mi przeszło
ziarno wzeszło

i co teraz?
pozwolić by się zmarnowało?
przecież owoców tak mało…

tak to bywa nieraz
spełniają się marzenia
od niechcenia
czasem da się
po niewczasie

słuchanie i gadanie
dwie strony tej samej monety

jedno i drugie są w stanie
mężczyźni i kobiety

jesteś dobry w tym
próbuj i tamto
poczujesz między nimi rym
i powiesz mam-TO

Cóż jest warte życie bez uniesień,
Bez tych szaleństw, którym ludzie chłodni
Dają miano występku i zbrodni?
Takie życie, to jak słotna jesień:

Niema słońca, co świeci i grzeje,
Niema kwiatu, co szerzy swe wonie,
Tylko wicher po pustym zagonie
Z przeraźliwą monotonią wieje.

Za to wiośnie podobne jest życie,
Gdy kochaniem wzbiera i cierpieniem,
Gdy się zrywa ku gwiazdom w błękicie:

Blaski, ciepło i zapachy świeże
Tego życia bogatem są mieniem —
To wszystko, co swe źródło z bożych natchnień bierze

~ Jan Kasprowicz

Brak czasu
Literki kreseczki kółeczka
nic nie znaczą

Spod wieczka
pyka
świadomość
i znika

Jeden kwant
tu i tam
jednocześnie

Ani późno
ani wcześnie

po prostu luźno

Mówię wam
takie energii fluktuacje
to naprawdę atrakcje!

podzielę się z wami nowym odkryciem
nuda może być również ciekawym przeżyciem 😉

Agnieszka już dawno tutaj nie mieszka
na drzwiach wisi tylko zawieszka
w innym języku

Niech cię nie zmylą w oknach cienie
w kominku płomienie
znaków bez liku
że ktoś tu jest
to złudzenie

Imprez tak wiele
rozmów po cichu
jak to możliwe bez gospodarza?

Cóż, wróć do domu
i popatrz w lustro
fatamorgana ciągle się zdarza

To tylko sztuczki i triki
umysłowe uniki
a jednak dają wyniki

nie potrzebne są legendy
wystarczy siedzieć
nie puszczać pary z gęby
nic nie wiedzieć
liczyć
na siebie
obserwować
(kto kogo?)
robi się błogo
na wietrze łodyga
w ciszy

brak mi słów
chyba mam nów
najchętniej znów
schowałbym się w mariański rów

to minie
to chwilowe wiem
zaraz będzie lepiej
tylko coś zjem

Rys. El

Nieustannie wzruszają wschody i zachody
o tej porze roku
codziennie na oku

Codziennie
zaskakująco i nieodmiennie
z uśmiechem i bólem
niewiarygodnie i czule
kładę milczącą pieczęć na każdym słowie
na niewidzialnym spojrzeniu
nikt się nie dowie
nie zniknę w zrozumieniu
czy każdemu to dano?
sprawdź
posiedź w ciszy
rano..

wieczorem marzę skrycie
by przespać całe życie

obudzić się gdy ktoś szurnie
łopatą po urnie

i wybuchnąć śmiechem
ostatnim oddechem

😀

Nie potrafię długo zagrzać miejsca
wychładzam się
emanując energią
która tylko powiększa entropię

Sam sobie grób kopię
wierząc w niemożliwe

Znika duch
ciało wydaje coraz słabszy chuch
aż w końcu i one
niczym cień
w dolinie mgieł

Czy ktoś zauważy brak?
Ja nie
bo niby jak?

Byłem dumny ze starej kapoty
którą dostałem gdy komuś się kończyły
a mi zaczynały kłopoty

uśmiech wywoływała
zdziwienie
wspomnienie

przytulała i grzała
do czasu
gdy wzrok na dziury padł
w jednej chwili poczułem się jak dziad

bez sentymentu
pożegnałem się z legendą
trening nieprzywiązywania
to codzienne rozstania

Piorun uderzył w czuprynę
obudził dziewczynę
zdarła smycz z różańca
przegryzła maskę kagańca

Płonie strzecha
ktoś na tym ogniu
piecze kiełbasy
z ciemnej masy
i się uśmiecha

To nic
Póki płynie krew
warto być czułym za zew

życie to gra
w prawda – fałsz
gdzie występują tylko stany pośrednie
od oświecenia po brednie

co dzień
te same rzucamy kości
każdemu wychodzi tęcza
w innych odcieniach szarości

misz-masz
groch z kapustą
a w środku niezmiennie pusto

równie dobrze mogę przestać grać
dziś lub jutro
nigdy nie jest za długo
nigdy nie jest za krótko

Przy uważności braku
dostaję kyosaku
prawda między oczy
potrafi zamroczyć

lecz te uderzenia
prowadzą do oświecenia