Kategoria: poezya

życie to gra
w prawda – fałsz
gdzie występują tylko stany pośrednie
od oświecenia po brednie

co dzień
te same rzucamy kości
każdemu wychodzi tęcza
w innych odcieniach szarości

misz-masz
groch z kapustą
a w środku niezmiennie pusto

równie dobrze mogę przestać grać
dziś lub jutro
nigdy nie jest za długo
nigdy nie jest za krótko

Przy uważności braku
dostaję kyosaku
prawda między oczy
potrafi zamroczyć

lecz te uderzenia
prowadzą do oświecenia

Uczę się chodzić
na nowo
z czuciem
z głową

jeszcze wolniej
jeszcze spokojniej
dookoła na ziemi
świadkowie niemi

lecz zanim padnę
na kolana
czeka mnie
bolesna dharana

żyję na granicy zdumienia
i ciekawości
jak się wszystko zmienia
i jest pełne nicości

każda rzecz jest taka
niestała i nijaka
z larwy zmienia się w motyla
i w przestrzeń popyla

gdy złapię go w siatkę
dam na szpilce na makatkę
nic mi z tego
mam w szafie trupa nowego

niech więc leci
płynie czasorzecz
niech mózg orze
jedyna atrakcja
O B S E R W A C J A

Jest pewien poziom absurdu
powyżej którego purusza
już się nie porusza

To nic
że cofam się do tyłu
a może spadam w dół
to fakt autentyczny
jak banalnie prosta
oczywista oczywistość
pełen komplet
maślanego masła

nie czekam na odzew
nie podaję hasła

Coraz częściej
zapominam
na twarzy głupia mina

Wiedziałem
nie pamiętam
szukam się i pętam

W głowie zieje dziura
w brzuchu drga trzustka
po prostu pustka

Zwarcie na drutach?
przeciążenie?
doziemienie?

Słońce zachodzi
nie szkodzi

Czy to już jes
sks?

mieszkam na kartce papieru
w pudełku od zapałek
wszystko jest takie śmiesznie małe
widoczne jak na dłoni
nie ma czego gonić

policjant w resoraku
sprawdza czy nie ma braku
a na żądanie
kłaniam się do mini ekranu
chociażm nie wstanie
dojrzeć jakiemu panu

iluzja wolności prysła
jestem przywiązany to tego koromysła
nie ma ucieczki
nawet gdy mnie puszczą z tej pryczy
będę jedynie na trochę dłuższej smyczy

a ktoś w każdej chwili może zdecydować
że te zabawki trzeba przemalować

W życiu
jest o nic
zbyt wiele hałasu

Szukam niszy
małych ciszy
i bezczasu

Wynoszę daleko zegary
by nie tykały
oka i ucha

Wtedy w te dookoła mary
świadomie wlepiam gały
i słucham

Męczą mnie świecące ekrany
Czuję się prześwietlany
na wylot

Gdzie się tylko da
przechodzę na ciemną stronę mocy
bardziej odpoczywają oczy

Warto czasem zmieniać
przyzwyczajenia

Choć przez skórę czuję
że ostatnią ze strof
będzie przycisk OFF

Wszystko co jest pisane
palcem po wodzie
na piasku przed burzą
bywa opacznie odczytane

Nawet ja sam
tak bywa
z umysłem jak sito
ze zdziwieniem myślę
jak tam i wtedy
rozumiałem tamto i to

A kiedyś po czasie
niewyraźne ślady niechcący odkurzą
jeszcze inni
i zechcą oceniać:
byli winni

kap
kap
kap
za sekundą sekunda
kończy się kolejna runda

czy następnej dożyje?
czy deszcz mnie zmyje?
czy rozpuści?

czekam
aż świadomość puści

jeszcze drobne drgnięcie

cisza

ostatni stróż

cisza

reset

cisza

to już?

Mam tak w swojej naturze
że szukam całości w dziurze
Dlatego – gdy dupa blada
do końca się w niej nie zapadam

zmysł równowagi
pełne skupienie
trochę odwagi
szerokie przestrzenie
i wiatr co zabiera
myśli kurz
pełny reset
i już!

Kto nosi ubrania na lewą stronę
jednocześnie mając żonę
i dzieci
nie wstydzi się śmieci?

nawet gdy się wydaje, że
Total Shit Inside
chwila zwątpienia
(ż)mija

dopłynąłem do końca świata
gdzie trzymają ziemię
cztery żółwie żyrafa i słoń

i teraz lecę
w dół
mam serca pół

można tak żyć
spadając bez końca

a jeżeli jest jakieś dno
dolecą doń jedynie
krople które nie odparowały
i te co nie wydrążyły skały

w pamięci zostanie niewyraźny ślad
i napis
TU KTOŚ SPAD

o nic już nie chcę pytać
nie potrzebuję więcej wiedzieć
dobrze mi po prostu siedzieć

mądrzejszy o tyle
jak się hoduje motyle
i jeszcze
w każdym pudełku
jest małe lusterko
co puszcza zajączki

na dachu świata
znikają bolączki
rosną przestrzenie

prędzej czy później
w końcu boli dupa
trzeba zejść ze słupa